دلتنگی و من

این روزها دلتنگم.دلتنگ جوانیم.

دلتنگ موهای تا کمر و خنده های بی دلیل و دویدنهای کودکانه.

چهل ودوساله شدم و پانزدهم شهریوری دیگر با کلی آرزوی مانده به دل سپری شد.

چقدر دلتنگ کودکیم هستم و دلتنگ .....

منم سیما.سیمایی که خود را درقاب آیینه نگاه میکند و فسقل را درآینده میبیند و چشمانی پر از اشک و امید به اینکه شاید...کلی شایدهایی که امید دارم .وخدایی که میدانم هست وامیدم را ناامید نمیکند.

منم وتاریکی شب و صدای جیرجیرکها وقورباغه های برکه که از پنجره ی خونه ی روستایی در گوشم میپیچد .

موهای تاب خورده ی فسقل که زیبایی اش رادوچندان کرده و مرهم تمام زخمهای وجودمه.

حدایا باش بیشترباش.

مهربان باشیم اول با خودمون.