من و این روزها

وای که چقدر خوشحال شدم از پیامهای دوستای قدیمیم.

مهربانوجان. دوست جان.... چقدردوستتون دارم.

راستش نمیدونم من تنبل شدم یا مشغله زیاد شده. هرچی میدوم وقت کم میارم.اینجاهم که گوشه ی دنجه و مال منه. تو محل کار وقت سرزدن ندارم.توی خونه هم فسقل خانوم که دیگه بزرگ شده همش سرک میکشه و مجبورم بیشتر براش وقت بذارم.

 

ولی واقعا نوشتن حالمو خوب میکنه.

الانم یه عالمه حرف داشتم. از همه چی وهمه جا.

ولی با اینجا یادم می مونه که سختی ها گذرا هستن.پس اروم میشم ونفس عمیق میکشم.هنوز جرات نکردم درست وحسابی به تزم برسم.

خدایا میدونم که هستی مرسی که هوامو داری.مهربونترباش.منو دریاب.که خودت رو فقط دارم.

دوستای خوبم مهربون باشیم.به یادتونم.

 

زنی در مه...